نمی دانم خوابم یابیدار.هرچه هست شوریست وصف ناشدنی.

هرچه هست افقی ست که پیش رویم قدکشیده ومرابه خودمیخواند؛به آفتابی که دورهانرم نرمک می خرامدوآسمان راپشت سرمی گذارد.هرچه هست عشق است وبوی کردیم خوش زندگی وعطرنفسهایی که می تواند به من عمری هزارساله ببخشد.

وقتی قلبم پرازواژه است،تصورمی کنم ثروتمندترین دخترجهانم ومی توانم باهرکس که می خواهم حرف بزنم ودرونم را،عشقم راواحساسم راباواژه هانشان دهم،اماگاهی باوجودکوهی ازواژه که روی هم انباشته شده ومنتظرند یکی،یکی آنهارابردارم وبه رشته سخن درآورم، می بینم چقدر فقیرم.می بینم نمی توانم حتی جمله ای بگویم.خوب که نگاه می کنم می بینم چیز هاییی هست که از نوشتن وشاعری بالاتراست.کسی که شوریده توست،کسی که درتوغرق شده است،نمی تواند شاعرباشد.گاه سکوت ازهرشعری بالاتراست وگاهی نگاه ازهرشاعری بهترشعرمی سراید.

من وواژه هاباهم دریک روزبه دنیا آمدیم ومدتی درکنارخدازندگی کردیم وبعدهمراه بارانهای موسمی به زمین باریدیم.کاش واژه هارانمیشناختم.ازاین همه نوشتن وحرف زدن ودوستی باآنها خسته شده ام.خوشابه حال کسانی که باسکوت حرف دلشان رامی زنندو به مخاطب خوداجازه می دهند هرطور که می خواهد این سکوت رامعناکند. می خواهم از این پس بدون واژه ها باتوحرف بزنم.می خواهم باسکوت وخاموشی به توبگویم که چقدردوستت دارم.درست مانندشهیدی که وقتی به خاک می افتد وازواژه هافاصله می گیرد،ازهرشاعری فصیح تروتاثیرگذارتر سخن می گوید. می خواهم باهمه واژه هایی که درقلب دارم،سکوت کنم تاتوهرروزمرابخوانی.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: